Gülümsemek, basit bir davranış gibi görünebilir. Ancak küçük bir gülümseme başka bir insanın gününü güzelleştirebilir. Peki, hayata küçücük de olsa bir etki sağlamak için neden başkalarına gülümsemiyoruz?
Uzun zamandır bildiğim tek bir şey var… Toplum olarak çok mutsuzuz ve gülmeyi unuttuk. Bu durumun farkında mısınız, bilmiyorum. Gülümsemek için bile bir neden arıyoruz… Neden bu arayıştayız? Alışveriş için gittiğimiz dükkânlardan bir tebessüm etmeden ve "İyi günler, kolay gelsin" demeden çıkıyoruz. Gerçi desek ne olacak? Bir karşılık bulamıyoruz ki. Gülümsemeyi neden unuttuk bu kadar? Neden ufacık bir tebessüm için bu kadar çok sebep arıyoruz?
**
Geçtiğimiz günlerde akşam saatlerinde otobüse bindiğimde, şoföre gülümseyerek "Kolay gelsin" dedim. O da bana gülümseyerek "İyi akşamlar" dileğinde bulunduğunda içimde bir mutluluk hissettim. Bu basit diyalog, aslında toplum olarak sıklıkla ihmal ettiğimiz bir şeydi. Başkalarına gülümserken bazen tereddüt etmemizin sebebi, bu jestin farklı şekillere çekilmesinden endişe ediyoruz. Küçük bir gülümsemenin başka sonuçlar doğurabileceğine inanmaya başladığımız zamanı tam olarak hatırlamıyorum, ancak bu düşünce istemsizce rahatsızlık veriyor bana.
Evimizin o taraflarda küçük bir fırın var… Oraya her gittiğimde samimi bir selamla karşılanıp birbirimizin hal hatırını soruyoruz. Bu sıcak karşılama, her gün aynı yere gitmeme neden oluyor. Belki de diğer seçenekler varken, her zaman aynı yere gitmemin sebebi bu. Sanırım biz insanlar, daha fazla güler yüzlü karşılama istiyoruz.
**
Bu dediğim küçük bir örnek. Yani demek istediğim şu aslında, birinin bize gülümsemesi bizi bu kadar mutlu ediyorsa, neden bunu daha sık yapmıyoruz ki? Belki sadece bir gülümsemeyle birinin gününü güzelleştirebiliriz.
Her zaman güler yüzlü olmak dileğiyle….
